In de Japow Special doen de vier powder junkies Jelmer, Marco, Andries en Sander verslag van hun onvergetelijke reis naar de Japanse sneeuw.
Na een lange vlucht eindelijk in Japan! Vanaf het vliegveld is het Japow Team direct met de Shinkansen naar Nagano vertrokken, Dries kwam vanaf München en hebben we opgepikt vanaf het station. Na een goede Japanse maaltijd in een klein Japans restaurantje ging het lampje al snel uit. Rond 21 uur lag iedereen te dromen van dikke japow poeder! Om 2 uur was de eerste weer wakker en om 6 uur stonden we allemaal te springen naast ons bed: de jetlag deed zijn ding. Maar ook het vooruitzicht op onze eerste poederdag in Japan maakte dat we vroeg klaar stonden. Waarheen te gaan? Myoko Kogen it is!
Myoko is officieel het eerste ski gebied ooit in Japan, maar niet overspoeld met toeristen. Het is altijd een klein resort gebleven en een geheim voor de massa. Voor ons betekent dat: minder concurrentie, meer japow! En wat een geluk hadden wij toen we ’s ochtends naar Myoko vertrokken: lichte sneeuw in Nagano, maar dikke sneeuwval onderweg naar Myoko. Hoe dichterbij we daar waren, hoe meer en meer sneeuwval er naar beneden kwam zetten. Onderweg werden we nog door 3 Japanners staande gehouden, die daar als enige opdracht hadden het controleren op degelijke winterbanden.
Dat valt ons sowieso op in Japan: zoveel mensen die allemaal 1 taak hebben en zich daar strikt aan houden. Een paar voorbeelden: een liftbediende die bij elk stoeltje de sneeuw wegveegt, ongeacht of het sneeuwt of dat er iemand op gaat zitten. En een andere liftbediende die elke skiër even vriendelijk begroet en begeleidt bij het opstappen. Vind zoiets maar eens in de Europese Alpen! Verder valt ons op dat er op zoveel plekken personeel staat, waar dat in Nederland niet meer voorkomt. Hoe zit het met de werkloosheid in Japan vragen wij ons af.
In Myoko hebben we een paar hele mooie runs gevonden, waar we onze eerste faceshots scoren. (Faceshot: een berg poeder die zo hoog opstuift dat het tegen je gezicht aanknalt en je even naar adem moet happen.) Heerlijk! Al om 11 uur lopen de beentjes vol en besluiten we te gaan lunchen. Onze allereerste overheerlijke noedelsoep is een feit. Wat kunnen die Japanners lekker eten maken zeg. Elke dag weer genieten! Na de lunch weten we nog een paar mooie afdalingen eruit te persen, maar vanwege de jetlag houden we het rond 14 uur voor gezien. Terug naar Nagano.
Dag twee willen we naar Nozawa Onsen. Dit stond hoog op ons lijstje, dus hoge verwachtingen. De japow moet daar goed zijn en via via hebben we een paar mooie lijnen via de backside op ons lijstje staan. Eenmaal aangekomen spat een illusie uiteen: het sneeuwt niet altijd in Nozawa Onsen. Sterker nog, afgaande op onze eigen waarnemingen lijkt het al een tijdje niet gesneeuwd te hebben. Kale plekken op de berg en oppervlakte rijp in het dal. Dat is niet wat we willen.
Al snel besluiten we een andere invulling te vinden door een rondje door het karakteristieke dorpje te maken met heel veel onsens en een mooie tempel. Na een bakje koffie gaan we eerder dan voorzien naar Hakuba, onze volgende bestemming. Een kleine 2 uur rijden vanaf Nozawa en met een blauwe hemel absoluut geen straf.
Na een mooie rit en adembenemende panorama´s komen we aan in Hakuba. Hakuba is een grote vallei met een stuk of veertien verschillende resorts en staat bekend om de immense neerslag en de meest alpiene bergen van Japan. We hebben er zin in. ’s Avonds hebben we een meeting met onze guide Robbie van het Evergreen Outdoor Center. Hij zal ons door de japow gidsen de komende twee dagen. Robbie trekt al 15 jaar over de wereld, waarvan de laatste 7 jaar met zijn Nederlandse vriendin Fleur. Grote voordeel: hij kan goed Nederlands.
Waar we allemaal een beetje bang voor zijn, is dat het in de Hakuba vallei al dagen droog is geweest en op deze maandagavond fonkelen de vele sterren ons tegemoet. Ondanks dat een grote dump wordt verwacht, kunnen we dat op dat moment helemaal niet geloven en vrezen we twee dagen zonder sneeuwval. Na een goede maaltijd en wat schietgebedjes, gaan we weer op tijd naar bed.
En dan de volgende ochtend: dikke, dikke sneeuwval. Japow doet zijn naam eer aan: het sneeuwt als een malle en met een grote lach op ons gezicht stappen we in het busje van Robbie op weg naar Tsugaike. Deze dag zou bestaan uit het rijden van fantastische treeruns en het scoren van zoveel mogelijk faceshots tussen waanzinnige bomen.
De hele dag blijft het doorsneeuwen en elke keer als we uit de lift stappen zien we eruit als levende sneeuwpoppen. Dat deert ons niet, want we beginnen gewoon weer aan een nieuwe afdaling. Om 15 uur is de pijp leeg en zijn we meer dan voldaan! Met een grijns van oor tot oor drinken we een klein biertje en genieten nog even na.
Ondertussen stopt het niet met sneeuwen en de volgende dag nog steeds niet. Terwijl het voor Hakuba een voor hun doen magere winter heeft, zitten wij in de dikste dump van het seizoen. We hebben het getroffen met de japow!
Op woensdag gaan we weer met Robbie op pad. Ditmaal naar Cortina (niet te verwarren met Cortina d’Ampezzo in Italie). Het recept voor vandaag: Zoveel mogelijk poeder scoren in de bossen van dit gebiedje. Robbie laat ons een paar mooie backside runs zien, waar we naar hartenlust kunnen spelen in de sneeuw. Iedereen scoort faceshots en aan het eind van de dag staan we allemaal te high-fiven van vreugde! Japow deliverd!
Helaas zit ons tijd op Honshu er alweer op. Op donderdagavond vliegen we naar Hokkaido, maar niet zonder een tussenstop bij de snow monkeys in het Jigokudani National Park. In het volgende blog zullen we de japow reis door Japan hier voortzetten. Ondertussen zitten wij op Haneda Airport te wachten op ons vliegtuig dat ons naar nieuwe poeder op Hokkaido moet brengen. Laat maar komen!
Sayonara!